ویولن، یک ساز زهی – آرشه ای، کوچک ترین ساز این دسته که برای نواختن روی شانه چپ قرار می گیرد و به کمک آرشه که در دست راست نوازنده است نواخته می شود. سیم های ویولن قبلاً از روده گوسفند ساخته می شد. امروز در سیم های بم تر، بر روی روده سیم فلزی نازکی می پیچید و در سیم های زیر تر از مفتول فلزی تنها استفاده می شود.
سیم های ویولن از زیر ترین تا بم ترین سیم به ترتیب پائین کوک می شوند:
«می» (سیم اول)، «لا» (سیم دوم) «ر» (سیم سوم)، «سل» (سیم چهارم)
بنابراین اصوات سیم ها نسبت به یکدیگر به ترتیب فاصله‌ی پنجم را تشکیل می دهند.
وسعت صدای ویولن از این قرار است:
در این وسعت صدا، ویولن قادر است تمام فواصل کروماتیک غربی و فواصل کروماتیک مخصوص موسیقی ایرانی و هر موسیقی دیگر را حاصل کند، به شرط آنکه گوش نوازنده در تشخیص شان استاد باشد.
ویولن سازی تکنواز و همنواز است. عضو مهم، چه در ارکسترهای کوچک (حتی دو تا سه نوازنده) و چه در ارکسترهای بزرگ (ارکستر سنفونیک) به شمار می رود.
